اشعار ضعیف و بیمعنای کسی را میخواندیم؛ پایان همه اشعارش هم اسمش را نوشته بود. به اسمش که میرسیدیم از خنده ریسه میرفتیم به یاوه گویی هایش. گذشت و روزگار سخت گرفت و برای کاهش بار غم زیر داستان تلخ روزگار، اسم همان شاعر را نوشتم تا لبخند بر لبانش بنشیند. لبخندکی هم زد. گذار کمدی به تراژدی مهیب است؛ پیرمان میکند.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر